Goede reis!

Goede reis! Doei! Tot snel! Doe voorzichtig! Zwaai zwaai.

Na iedereen nog een laatste keer voor de reis te hebben gezien, ging het maandag 3 oktober dan eindelijk van start. Althans, dat dachten we...

Backpacks op de rug, lieve vrienden die ons uitzwaaiden en mijn zus die ons op Schiphol dropte. Vol spanning stapten we in de rij van onze incheckbalie. Een beetje extra spanning dan normaal, niet alleen omdat we ietsje langer weggaan maar ook omdat we niet helemaal zeker wisten of we op tijd ons visum voor India zouden krijgen. Na maanden van lezen over allerlei verschillende landen en regels waren we namelijk even vergeten dat je voor India geen visum-on-arrival krijgt maar deze van tevoren moet aanvragen. Twee avonden voor vertrek begon dit lampje ineens weer te branden en zijn we als twee dolle koeien dit gaan invullen. Nu hoor je veel verhalen over mensen die binnen 24 uur toestemming krijgen maar officieel staat er 72 uur voor. En zo bleek de spanning terecht, wij mochten de eerste vlucht (naar Abu Dhabi waar we nota bene nog genoeg tijd hadden het visum binnen te krijgen) al niet nemen. Na een aantal uren wachten of het visum toch niet toevallig net voor het sluiten van de balie binnenkwam, talloze telefoontjes met de Indiase ambassades, Etihad en wie we maar konden bedenken, dropen we enorm balend en teleurgesteld in onze eigen domme fout weer af. 

En toen was het afwachten geblazen...

Aan het einde van de volgende dag kwamen onze visums eindelijk binnen, de 72 uur hadden ze speciaal voor ons vol benuttigd. Omdat we met onze hoofd als in de reis zaten wilden we zo snel mogelijk weg en zijn we die avond op de trein naar Brussel gestapt om daar de volgende morgen toch nog te vertrekken. Op naar bestemming #1: Abu Dhabi.